Hollywood Effects... in real life

"Ναι αγάπη μου, έχασα ένα φανάρι... Έρχομαι!"

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια, πρίν το μεγάλο... ΜΠΑΜ!!!

Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή...

Μιλάμε για το '96-'97, αν θυμάμαι καλά... Περίπου 26 χρόνια πριν, άρα εγώ ήμουν γύρω στα 20 (νεαρός ακόμη)..

Οδηγούσα ένα Honda Civic '92 LSi (1.5 ατμοσφαιρικό με 90 άλογα, χωρίς VTEC) 4-πορτο (οικογενειακό γαρ)..

Το αυτοκίνητο ήταν "tuned", με το tuning, όπως εννοείτω εκείνη την εποχή... Είχε ένα μεγάλο κίτρινο αυτοκόλλητο "MAX POWER" στο πίσω τζάμι (τότε που όλα τα "σοβαρά" αυτοκίνητα, είχαν ένα τεράστιο "No Fear" αυτοκόλλητο - τα θυμάστε..;;), ζάντες γκρι OZ 14αρες (αναβάθμιση από τις 13άρες που είχε "μαμά") με κίτρινα γραμματάκια, χαμηλωμένο αρκετά (με Bilstein-Eibach συνδυασμό, ο οποίος ήταν αρκετά σκληρός..), με ένα φίλτρο HKS "μανιτάρι" κάτω από το καπώ και μία εξάτμιση από το μετρ της εποχής, Παπαδόπουλο, η οποία ήταν κομμένη, χωρίς χείλια, ώστε να θυμίζει ΔΥΝΑΤΑ Ιαπωνικά και άνετα κοίμιζε ένα γατάκι στο εσωτερικό της...

Το αυτοκίνητο έκανε πολύ θόρυβο, περισσότερο από ότι χρειαζόταν, αλλά ακουγόταν και νόμιζες ότι πήγαινες γρήγορα.. στα αλήθεια όμως, δεν πήγαινες! Ίσως είχε χάσει κιόλας.. Σχεδόν σίγουρα είχε χάσει, αφού το μανιτάρι τράβαγε ζεστό αέρα από το χώρο της μηχανής και χρειαζόταν επίσης ένα πρόγραμμα, για να δουλέψουν αυτά τα πραγματάκια.. Παρόλα αυτά, μου άρεσε πολύ (αφού το είχα φτιάξει όπως το ήθελα) και το καμάρωνα!

Αφού είπαμε για το αυτοκίνητο, πάμε να δούμε όμως τι έγινε...

Με ένα παιδικό μου φίλο, βγαίναμε εκείνη την εποχή με 2 κοπέλες που ήταν πρώτες ξαδέρφες και μένανε στο ίδιο σπίτι (διόροφη οικογενειακή κατοικία) στην περιοχή της Γλυφάδας/Βούλας.

Έτσι, πηγαίναμε με δύο διαφορετικά αυτοκίνητα, ώστε να έχουμε μεγαλύτερη ευελιξία και ανεξαρτησία. Παρόλα αυτά, πολλές φορές, κάναμε κοινές εξόδους, κοινώς, βγαίναμε όλοι μαζί.

Η συγκεκριμένη ημέρα, ήταν μία από αυτές τις φορές. Είχαμε δώσει ραντεβού με τα κορίτσια κάποια συγκεκριμένη ώρα και ξεκινήσαμε από το ίδιο σημείο (Νέα Σμύρνη), για να τις παραλάβουμε.

Στο δρόμο "παίζαμε".. Αυτός είχε ένα Citroen ZX 1.6 (παρόμοιας ιπποδύναμης και απόδοσης με το Civic το δικό μου) και κάναμε διάφορα επικίνδυνα παιχνίδια (σφήνες και τέτοια..)..

Μία "σφήνα" του βγήκε πιο καλά, κάπου χώθηκε, τον έχασα, με έπιασε φανάρι.. Έτρεχα, έμπαινα από εδώ, έμπαινα από εκεί, μάταια.. Σκέφτομαι λοιπόν: "δεν πειράζει, θα τον φτάσω στο σπίτι..".

Χτυπάει το τηλέφωνο.. Ωπ, μας πιάσανε!

- "Που είσαι ρε σύ; Ο ψηλός έχει έρθει!"

- "Ναι, μην αγχώνεσαι μανάρι μου, ένα φανάρι έχασα, έρχομαι!"

- "Εντάξει, έλα σε περίμενουμε.."

- "Έρχομαι, έρχομαι!"

Συνεχίζω στο ίδιο στυλ μόνος μου.. Εννοώ "πατημένος", σφήνες, γκάζια, κτλ.. Όχι επειδή είχα αργήσει ή επειδή αγχώθηκα (δε ρίχνω καμία ευθύνη σε κανέναν!), αλλά επειδή απολάμβανα το αυτοκίνητο!

Κάποια στιγμή, βλέπω στο βάθος ένα κόκκινο φανάρι. Τραβάω το πόδι από το γκάζι και ετοιμάζομαι να πατήσω φρένο. Εκείνη τη στιγμή, το φανάρι γίνεται πράσινο και σκέφτομαι: "Ωραία! Θα τους περάσω πολύ εντυπωσιακά, με όλα, ούτε που θα προλάβουν να με δουν!" και ασυναίσθητα ξαναβυθίζω το πόδι στο γκάζι.. Το μυαλό του 20χρονου σκέφτηκε την εντυπωσιακή προσπέραση και όχι την επικινδυνότητα..

Στην αριστερή και τη μεσαία λωρίδα, βρίσκονται δύο αυτοκίνητα σταματημένα (λόγω του ότι ήταν κόκκινο). Βλέπω ότι αργούν να ξεκινήσουν, παρόλο που έχει ανάψει το πράσινο φανάρι και διακρίνω μία αναταραχή.. Καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει.. Κάτι δεν πάει καλά.. Εγώ ωστόσο, έχω πιάσει ήδη τη δεξιά λωρίδα για να κάνω την εντυπωσιακή προσπέραση και συνεχίζω αδιάκοπα..

#Γιατί_δεν_ξεκινάνε_γαμώτο;;

Και ξαφνικά... Εμφανίζεται ένα Renault Clio από το πουθενά (όχι από το πουθενά.. περνούσε μπροστά από τα δύο αυτοκίνητα, γι' αυτό δεν ξεκινούσαν..) και μου κλείνει τη μοναδική λωρίδα που έχω να περάσω!!

#Τι_έγινε_εδώ_ρε_γαμώτο;;;

Φρένα!!!!!

Τα φρένα γαντζώνουν (αντικειμενικά, το Honda είχε πολύ κακά φρένα..), τα λάστιχα γλιστράνε (Yokohama A520, το χειρότερο ελαστικό που έχω φορέσει ποτέ... γλιστρούσαν παντού..), το ABS άγνωστη λέξη και βρίσκομαι να σέρνομαι/γλιστράω καταπάνω στο Clio... Τι γίνεται τώρα;;;

Αυτό που έπρεπε να γίνει, ήταν ότι έπρεπε να σταματήσω με κατεβάσματα, μέχρι το μοτέρ να κόψει τις βάσεις του και να πεταχτεί έξω από το καπώ (σχημά λόγου, όχι κυριολεκτικά προφανώς!), αλλά ψιλά γράμματα αυτά για έναν 20χρονο...

Υπάρχει ένα σημείο, μέχρι το οποίο νομίζεις ότι θα το σώσεις.. Λες κάτι θα γίνει και θα σωθούμε.. 

Η κοπέλα που οδηγούσε το Clio, ακούει το γλίστρημα και με βλέπει να έρχομαι καταπάνω της και παγώνει (υποθέτω!)..Έτσι, απλά ακινητοποιείται και με περιμένει..

Όταν ξεπεράσεις το σημείο που λέγαμε πριν, καταλαβαίνεις ότι δε θα το σώσεις και... brace for impact (ή αλλιώς ετοιμαστείτε για πρόσκρουση)!!!

Τα χέρια σφίγγουν δυνατά το τιμόνι, οι κόρες διαστέλλονται και.... 

ΜΠΑΜ!!!!

Το Honda είναι χαμηλό (πολύ χαμηλό..), εμβολίζει το Clio και αυτό αμέσως σηκώνεται μπροστά μου και γυρνάει στο πλάι (στη μεριά της πόρτας του οδηγού) και σέρνεται... Το σπρώχνω για λίγο και σταματάμε.. Μένω να κοιτάζω το κάτω μέρος του αυτοκινήτου, βλέπω την εξάτμιση και τους τροχούς που γυρνάνε ελαφριά... 

#ΤΙ_ΕΓΙΝΕ_ΤΩΡΑ_ΡΕ;;;

Μέσα από το Clio, ακούγονται γυναικείες κραυγές... "Ααααα!!! Ααααα!!!"... Βγαίνω από το αυτοκίνητο γρήγορα και σκέφτομαι ποιος ξέρει τι θα αντικρίσω, κάτι θα έχει κομμένο, για να ουρλιάζει έτσι (!) και σκαρφαλώνω και κοιτάζω μέσα από το παράθυρο.. Κοιτάω την κοπέλα που συνεχίζει να ουρλιάζει από το σοκ! 

- "Είσαι καλά;;" της φωνάζω!
- "Ααααα, Ααααα!!!"

Δεν είναι σε κατάσταση να μιλήσει, την κοιτάω/σκανάρω από πάνω ως κάτω, να δω ότι είναι ακέραια και ΕΥΤΥΧΩΣ είναι!! Σπρώχνω το αυτοκίνητο να το γυρίσω και κάποιος μου φωνάζει: "Άστο φίλε, θα το κάνουμε εμείς! Τράβα εσύ το αυτοκίνητο σου! Παίρνει μπροστά;".

"Έτσι φαντάζομαι.." του απαντάω, μπαίνω, το βάζω εμπρός, το τραβάω, γυρνάνε το Clio, η κοπέλα βγαίνει ακέραια and the rest is history... Είμαστε καλά και τα διηγούμαστε ακόμα (φαντάζομαι και αυτή θα το έχει πει αρκετές φορές στη ζωή της..)!

Ανατριχιάσατε;;; Of course you did... Κάθε φορά που λέω την ιστορία και εγώ ανατριχιάζω!

Νομίζω ότι ο Θεός μας έδωσε μία ευκαιρία, να ζήσουμε και να διδάσκουμε το σωστό! Να ενημερώσουμε άλλους για το τι μπορεί να συμβεί και να τους προφυλάξουμε!

Να θυμίζουμε, ότι η κακή στιγμή δεν είναι πάντα μακριά και ένα λάθος (ή δύο στη δική μας περίπτωση..), αρκεί για να τα αλλάξει όλα σε δευτερόπλεπτα..

Έχω πει αρκετές φορές, ότι αυτό το blog είναι αφιερωμένο, τόσο στο χόμπι μας και το κέφι μας, όσο και στην ΑΣΦΑΛΕΙΑ!

 

Μην τρέχετε, μην οδηγείτε επικίνδυνα, οι δρόμοι δεν είναι πίστες!

Ποιος έφταιγε όμως; Έχει νόημα στα αλήθεια; Έχει κάποια σημασία..;;

Ο καλός και ο "μάγκας" οδηγός είναι αυτός που θα προβλέψει και τα λάθη των άλλων! 

Η κοπέλα αυτή έκανε ξεκάθαρα λάθος που αποφάσισε να περάσει με κόκκινο (το έμαθα στην πορεία..) και να διασχίσει τη Βουλιαγμένης, νομίζοντας ότι όλα θα είναι καλά! Έκανα όμως και εγώ λάθος που νόμιζα ότι έπαιζα στο Fast and Furious.. Η "ηλιθιότητα" των 20 και η απειρία μαζί, με οδήγησαν σε λάθος απόφαση..

Σας μεταφέρω αυτή τη (φρικιαστική ομολογουμένως!) εμπειρία για να σας ταρακουνήσω! 

Είπαμε, εδώ μέσα δε θα λέμε μόνο τα ωραία μας, αλλά και τα χρήσιμα!

Θα μιλάμε για τα κέφια και τα γούστα μας, αλλά και την ασφάλειά μας!!

Να προσέχετε όλοι! ΠΑΝΤΑ! Μία λάθος στιγμή και μία λάθος απόφαση καραδοκούν!

Να είστε όλοι υγιείς! 

Drive safely!