Οδήγηση στο Χιόνι

Πριν από ένα μήνα, έριξε πολύ χιόνι και τα άσπρισε όλα!! 

Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη και "άσπρισε" για λίγο τις καρδιές μας (που τις έχει "μαυρίσει" ο Covid-19)!!

Πως είναι όμως η οδήγηση στο χιόνι;; Ας δούμε μία ωραία ιστορία (not!)...

Πριν αρκετά χρόνια, βρέθηκα στην Ορεινή Κορινθία, για χειμερινές διακοπές. Περιμέναμε ότι θα συναντούσαμε χιόνι (ένας από τους λόγους που πήγαμε άλλωστε) και έτσι ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι (με τις χιονοκουβέρτες μας για τα λάστιχα, με ζεστά ρούχα, από όλα)!

Έτσι λοιπόν, μία μέρα που ξυπνήσαμε, μου λέει η τότε σύντροφος (όχι η νυν σύζυγος), γεμάτη χαρά:
- Βρήκα που θα πάμε.. και μου δείχνει μία διαδρομή στο χάρτη (σε κανονικό, όχι ηλεκτρονικό).. Θα περάσουμε από όλα αυτά τα χωριά, θα κάνουμε μία μεγάλη όμορφη βόλτα και θα τα δούμε όλα μαζί με τη μία!

Πολύ ωραία ιδέα σκέφτηκα, ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε!

Περάσαμε όντως από αρκετά χωριά, ήπιαμε καφέ (ίσως και παραπάνω από έναν) και στο τελευταίο χωριό, καθίσαμε για φαγητό. 

Όλα ήταν πολύ τέλεια! Τα χωριά, ο καφές, το φαγητό, η διαδρομή... Όλα!

Και τότε, έπεσε η επόμενη ιδέα: "μήπως, αφού είδαμε όλα αυτά τα χωρία, να επιστρέψουμε από την κάτω μεριά και έτσι να δούμε και τα υπόλοιπα;"

Efficient και έξυπνος τρόπος σκέψης, δε λέω, αλλά δεν είχε συμπεριλάβει αρκετούς παράγοντες μέσα, όπως κούραση, περασμένη ώρα, κτλ..

Παρόλες τις αντιρρήσεις μου, συμφώνησα.. "Ας πάμε..", είπα..

Κατευθυνόμασταν από το ένα χωριό στο άλλο, βάζοντας την πλοήγηση στο Destinator (Google Maps και άπειρα data είπατε...;; - Το Destinator ήταν μία εφαρμογή πλοήγησης, την οποία φόρτωνες στο κινητό, με τους αντίστοιχους χάρτες offline και έτσι δε χρειαζόσουν data... για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι..)

Φτάνοντας στο χωριό που είχαμε σχεδιάσει, αλλάζαμε τον προορισμό για το επόμενο χωριό.

Στη διαδρομή εμφανίστηκε σιγά σιγά χιόνι και εμείς ανηφορίζαμε..

- Ρε συ που πάμε, πάμε καλά..;

- Έτσι δείχνει το GPS (τυφλή πίστη στο gps εγώ)..

Το χιόνι ανέβαινε... Εκεί που το είχαμε στα πλάγια του δρόμου, κάποια στιγμή ενώθηκε με το δρόμο και αρχίσαμε να οδηγούμε μέσα σε αυτό...
Το αμάξι άρχισε να γλιστράει και να χρειάζεται χειρουργικούς χειρισμούς και αυγό στο πόδι/γκάζι, για να μείνει απλώς στο δρόμο..

- Μήπως να βάλουμε τις αλυσίδες; (τις χιονοκουβέρτες ντε...)
- Πόσο να έχει, συνεχίζουμε έτσι και πιστεύω θα το περάσουμε... απάντησα εγώ...

Κάποια στιγμή, άρχισε να χιονίζει τόσο πολύ και να πηγαίνουμε τόσο πολύ μέσα στο χιόνι, που άρχισα και εγώ να έχω αμφιβολίες.. "άραγε πηγαίνουμε καλά..;" αναρωτήθηκα αλλά δεν το μοιράστηκα...
Την απάντηση μας την έδωσε ένα εκχιονιστικό!

- Που πάτε ρε παιδιά...;;;
- Σε αυτό το χωριό (δε θυμάμαι το όνομα)...
- Παιδιά, το χωριό που ψάχνετε, δεν είναι από εδώ, έχετε χάσει το δρόμο, ανεβαίνετε στο Χιονοδρομικό και αυτό είναι κλειστό λόγω χιονιού... 

#Ti_eipe_tora...;;; 

Το χιονοδρομικό είναι κλειστό λόγω χιονιού και εμείς δεν έχουμε βάλει ακόμα ούτε αλυσίδες...;;;
Αναστροφή, γυρνάμε πίσω, έχουμε πάρει ξεκάθαρα λάθος δρόμο!

Και εδώ ξεκινάνε τα ωραία... Το αμάξι δε μπορεί ούτε καν να κάνει αναστροφή, γλιστράει...

- Θέλετε βοήθεια παιδιά; (ρωτάνε από το εκχιονιστικό)
- Όχι έχουμε αλυσίδες (τις κουβέρτες εννοούσα)..

Κατεβαίνω κάτω, τις βάζω και πλέον το αμάξι "ακούει". Που και που, νιώθω το πίσω μέρος πιο ελαφρύ, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο και όχι κάτι επικίνδυνο.

Κατηφορίζουμε λοιπόν και συνεχίζουμε το δρόμο μας προς το επόμενο χωριό της διαδρομής (αυτό το οποίο ψάχναμε και βρεθήκαμε στο Χιονοδρομικό)..

Φτάνουμε όντως και είναι ένα ερημωμένο χωριό (σαν αυτά που βλέπει κάποιος σε ταινίες τρόμου..), με ελάχιστα σπίτια, μόνο ένα από αυτά είχε φώτα, έβγαινε καπνός από την καμινάδα (έπαιζε τζάκι full, λόγω κρύου), ένα τρακτέρ απέξω και γενικότερα λίγο spooky (σσ. τρομακτικό) σκηνικό και όχι το γραφικό χωριό που περιμέναμε..

Εντωμεταξύ, έχει αρχίσει και νυχτώνει, το κρύο δυναμώνει, όπως επίσης και η κούρασή μας.. 

Ίσως το βραδινό tour των χωριών, να μην ήταν και τόσο καλή ιδέα..

Έτσι λοιπόν, συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς το κατάλειμα που μέναμε, με ενδιάμεσα στόχους/milesones το κάθε εκάστοτε χωριό, αλλά χωρίς στάσεις.

Και εδώ αρχίζουν τα πράγματα να δυσκολεύουν: Νυχτώνει, έχουμε κούραση (πολλή!), είμαστε αρκετά μακριά από το δωμάτιο (από ότι φαίνεται), η βενζίνη αρχίζει και ελλατώνεται και αρχίζω και αγχώνομαι...!! Αρκετά όμως..!!

Η ειδυλιακή διαδρομή, έχει αρχίσει και μετατρέπεται σε περιπετειώδη (όχι με την καλή έννοια όμως, λόγω επικινδυνότητας...) και επεισοδιακή... 

Κινούμαστε από χωριό σε χωριό, σε ερημωμένους δρόμους (δεν είχαμε συναντήσει αυτοκίνητο εδώ και αρκετή ώρα), η βενζίνη εξαντλείται, έχουμε δρόμο ακόμα, δε γνωρίζουμε που είμαστε, παρά μόνο όπου λέει ο χάρτης, έχουμε σήμα στο κινητό ευτυχώς (για βοήθεια, σε περίπτωση ανάγκης, αλλά που θα τους πούμε ότι είμαστε..;) και το άγχος μου κορυφώνεται.. 

Σκέψεις περνάνε το μυαλό μου (αστραπιαία): αν συμβεί κάτι, πως θα επικοινωνήσουμε, που θα πούμε ότι είμαστε, πως θα ζεσταθούμε (τελειώνει το κάυσιμο), θα μας φάνε οι λύκοι εδώ στις ερημιές, τι θα γίνει..;;

Πηγαίνουμε αργά, γιατί φοράμε ακόμα τις αλυσίδες, πρέπει να τις βγάλουμε, γιατί πλέον δεν έχει χιόνι και τις φθείρουμε..

Τις βγάζω λοιπόν και ανεβάζω ρυθμό.. Πάμε πιο σβέλτα πλέον, για να φτάσουμε επιτέλους σπίτι..

Σε κάποια στροφή δεξιά, το αμάξι αρχίζει να γλιστράει (είχε ελάχιστο πάγο).. Ώπα!! #ti_ginetai_tora??

Αφήνω γκάζι, το αμάξι γυρνάει τη μούρη μέσα (προς το βουνό, ευτυχώς, αποφύγαμε το γκρεμό - δεν είχε μπάρες, δε θα μας έβρισκαν ποτέ...) και βουτάει σε ένα από αυτά τα τεράστια αυλάκια που έχει δίπλα στο δρόμο (για τα νερά μάλλον), ο ένας τροχός κρεμιέται μέσα και ακινητοποιούμαστε... 

Το μόνο μέσο που είχαμε και μπορούσε να μας οδηγήσει ασφαλώς στο δωμάτιο, βρίσκεται κρεμασμένο και ακινητοποιημένο στο χαντάκι... 

Βγαινω έξω, κοιτάω το αμάξι, χάνω την ψυχραιμία μου και αρχίζω να φωνάζω...

Χάνω τον έλεγχο, την ψυχραιμία μου, σκέφτομαι ότι αυτό ήταν, τελειώσαμε, εδώ θα μείνουμε, θα μας φάνε οι λύκοι, δε θα μας βρούνε ποτέ και άλλα τέτοια ευχάριστα..

Ευτυχώς, η σύντροφος διατήρησε την ψυχραιμία της.. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει, αλλά εγώ δεν είχα input...

Σε κάποια φάση, ηρεμώ και σκέφτομαι λίγο πιο ψύχραιμα, πρέπει να βγούμε από εκεί...

- Μπες στη θέση του οδηγού, βάλε μπροστά, κάνε όπισθεν, πολύ πολύ αργά, πολύ απαλά, ήρεμες κινήσεις, δε μπορείς να φανταστείς πόσο, ίσα που θα τσουλάει, ok;;;

Ok, κουνάει το κεφάλι καταφατικά...

- "Ήρεμα λέμε, πολύ ήρεμα!! Από την άλλη έχει γκρεμό, μην το βγάλουμε και φύγουμε από κάτω.."

- Εντάξει! 

Πιάνω το αυτοκίνητο από τη μεσαία κολώνα και σπρώχνω... Τα πόδια μου γλυστράνε στον πάγο, αλλά προσπαθώ... Σιγά σιγά βγαίνει...

- Ώπα, ώπα, βγήκε, σταμάτα!! Δέσε και κατέβα! Σε ευχαριστώ πολύ!!!

.... Σωθήκαμε... ελευθερώθηκε το αμάξι, άρα υπάρχουν ελπίδες... 

Με χειρουργικές κινήσεις το φέρνω στην ευθεία. Μικρά μπρος-πίσω, με ελάχιστο στρίψιμο του τιμονιού και το αμάξι είναι έτοιμο να συνεχίσει την πορεία του και να μας μεταφέρει στο δωμάτιο!

Φύγαμε!

Συνεχίσαμε το δρόμο, χωρίς άλλες εκπλήξεις! Αφάνταστα κουρασμένοι, "αφυδατωμένοι" (όχι από νερό προφανώς, αλλά από τα απανωτά "σκαμπίλια"), αλλά με μία κρυφή χαρά και πόθο ότι θα φτάναμε στο δωμάτιο!

Ο εφιάλτης σύντομα θα λάβαινε τέλος! Δε μιλούσαμε, απλά περιμέναμε..!

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο! Κατεβήκαμε κάτω, ανοιξαμε την πόρτα του δωματίου και φιλήσαμε το πάτωμα!!

Δεν πεθάναμε σήμερα... τη γλιτώσαμε!!!

Έχετε περάσει περιπέτειες στο χιόνι; Αν ναι, γράψτε μου τις περιπέτειές σας, στα σχόλια παρακάτω.

Θα τα πούμε στο επόμενο! Σας χαιρετώ!