Βόλτα με Mitsubishi Evo IX (το 9άρι το καλό)

- "Το βράδυ μην κανονίσεις τίποτα... Θα έρθω να σε πάρω βόλτα με κάτι special !!!"
- "Εντάξει, θα περιμένω!"

Κάπως έτσι εξελίχθηκε ο διάλογος, με ένα φίλο μου που δούλευε για αρκετό καιρό σε περιοδικό αυτοκινήτων (ως συντάκτης).

Δοκίμαζε αρκετά αυτοκίνητα και σχεδόν πάντα είχε τα κλειδιά από κάποιο αυτοκίνητο, για να το δοκιμάσει σε δικό του χρόνο, σε μέρη που ξέρει, ώστε να μπορεί μετά να γράψει την άποψη του για αυτό.

Έτσι, είχα μπει σε αρκετά αυτοκίνητα, λόγω αυτής της ιδιότητάς του...

Αυτή τη φορά όμως είχε κάτι πολύ καλό...
- "Κατέβα, είμαι από κάτω!"

Τι να έφερε αυτή τη φορά...;;; 

Κατεβαίνω, ήταν κόκκινο (όχι, δεν ήταν Ferrari 😁), μαύρες ζάντες και "απλώστρα"...

- "Τι είναι αυτό ρεεεε....;;;"

- "Έλα έμπα μέσα!"

- "Παναγία μου...!!!"

Το όνειρο κάθε "παιδιού" (οι άντρες είναι μεγάλα παιδιά) και δη petrolhead είναι να μπει σε κάποιο αυτοκίνητο των ονείρων του (supercar ή "φτερούγα")...

Ο φίλος μου, είχε στα χέρια του ένα Mitsubishi Lancer Evo IX (ένα από τα τελευταία) και ήμασταν έτοιμοι να πάμε βόλτα... 

Δεν το πιστεύω!!!

Μέσα, λιτό, γυμνό, απέριτο... "Ταξί" το χαρακτήριζαν πολλοί, λόγω της απλότητας του και της γύμνιας του... Απομωνομένο από φλυαρίες και gadgets... Ήταν αμάξι για οδήγηση και οδηγική απόλαυση και όχι για cruising με ανέσεις... Ούτε οθόνες, ούτε γραφικά, ούτε τίποτα... 

Αναλογικό full... αναλογικό και στην οδηγική αίσθηση... Ανόθευτο, φτιάχτηκε για να κερδίζει σε αγώνες (με πλούσια ιστορία πίσω του) και να το οδηγείς, όχι να σε μεταφέρει απλά από το Σημείο Α στο Σημείο Β...

Μπαίνεις στην καθισματάρα, δένεσαι, οδηγείς και κατεβαίνεις με ένα χαμόγελο σαν του Τζόκερ!

Έτσι απλά!

Θυμάμαι ότι μας κοίταζαν όλοι... Λογικό!

Μετά, θυμάμαι να το πηγαίνουμε σε αγαπημένη στροφοδιαδρομή και να προσπαθούμε να το "πιέσουμε" λίγο (ήμουν πάντα συνοδηγός σε όλόκληρη τη βόλτα)... 

Μας πίεσε αυτό (ή μάλλον το φίλο μου που το οδηγούσε)...

Όταν έχεις στα χέρια σου ένα τέτοιο "υπερόπλο" είναι δύσκολο να το πιέσεις... Σε τεστάρει αυτό...

Ζορίζεσαι, αγχώνεσαι (ήταν ξένο, δοκιμής, είσαι πιο συγκρατημένος..) και τελικά σε νικάει... 

"Είχα και άλλο αφεντικό, έχω πολύ ακόμα, είσαι πολύ χαλαρός"...

Και κάπου εκεί θέλω να σταθώ σε κάτι που παρατηρούμε στους δρόμους και το ανέφερα και στο προηγούμενο post...

Πως γίνεται να έχεις ένα αυτοκίνητο, το οποίο πρακτικά δε μπορείς να το "τελειώσεις", να εξαντλήσεις τις δυνατότητές του και να πηγαίνεις να το "φτιάχνεις"...;;

Όπως έχω ξαναπεί, τα περισσότερα Evo (αλλά και Subaru) που κυκλοφορούνε, φοράνε επάνω τους τη μισή "Ιαπωνία" (αλλά και "Αμερική" ίσως), με ότι κόστος συνεπάγεται αυτό.. 

Παίρνεις δηλαδή ένα αυτοκίνητο "ειδικό", το οποίο ξαφνικά δε σου "φτάνει" και χρειάζεται να το βελτιώσεις, για να πάει καλύτερα...

Κάτι χάνω εδώ... Όπως περιέγραψα πριν, το αυτοκίνητο σε "μαμά" κατάσταση είναι ήδη υπερ-αρκετό και μπορεί να εξαντλήσει το 95%-99% των οδηγών και έχει άπειρες δυνατότητες...

Ενδεχομένως βέβαια, αυτό που φαντάζομαι ότι ισχύει, είναι ότι μάλλον οι ιδιοκτήτες τους βαρέθηκαν το γκάζι του και τις "dragsterικές" του ικανότητες... 

Ναι, 280-300 άλογα είναι αυτά, κάποια στιγμή θα τα συνηθίσεις... Κάποια στιγμή, θα σου βγεί ένας από δίπλα με 350-400 άλογα, θα σε πατήσει και θα πεις "αργό είναι ρε γαμώτο"... 

Μα έτσι έχεις χάσει την ουσία αυτού του αυτοκινήτου...

Έχεις χάσει το λόγο για τον οποίο παράχθηκε... Δεν είναι φτιαγμένο για να στήνεται σε φανάρια, αλλά για να στρίβει...

Πολλά από αυτά τα φτιαγμένα δεν έχουν περάσει ούτε καν από στροφο-διαδρομές, πόσο δε μάλλον από πίστα... Έλα μωρέ, τι να το κάνω, να το λιώσω στην πίστα..;;

Λάθος επιλογή αυτοκινήτου για αυτό το σκοπό...

Από την άλλη, χαιρόμουν όταν πήγαινα στην πίστα των Μεγάρων και έβλεπα "φτερούγες" βελτιωμένες να ξεφυσάνε, να ουρλιάζουν, να προσπαθούν να βάλουν τη δύναμη κάτω (γλιστερή η πίστα των Μεγάρων) και να ξέρω ότι είναι στο φυσικό τους περιβάλλον και σε αυτό που φτιάχτηκαν να κάνουν...

Περί ορέξεως...